30 Μαρτίου - 31 Μαρτίου, στις 7:00 μ.μ. μέχρι 9:00 μ.μ.
Ξανά κοντά μας ο μεγάλος Θιβετάνος Δάσκαλος ΤΣΑΜΤΡΟΥΛ ΡΙΝΠΟΤΣΕ, με διδασκαλίες πάνω στο ΜΠΑΡΝΤΟ, την ενδιάμεση κατάσταση που διέρχεται η συνειδητότητα μεταξύ θανάτου και επαναγέννησης, σύμφωνα με τον Θιβετανικό Βουδισμό και τη περίφημη ΘΙΒΕΤΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΟ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ.
Πρόγραμμα διδασκαλιών:
Δευτέρα 30 Μαρτίου, ώρα 19.00-21.00 και
Τρίτη 31 Μαρτίου, ώρα 19.00-21.00
Προτεινόμενη εισφορά: 10 ευρώ/ημέρα*
* Τα χρήματα θα διατεθούν για προσφορά στον Δάσκαλο
ΜΠΑΡΝΤΟ και ΘΙΒΕΤΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ
Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει κυριολεκτικά δαιμονοποιήσει τον θάνατο. Ο δυτικός μας πολιτισμός προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει το αναπόφευκτο γεγονός του θανάτου. Οι διαφημίσεις, η τηλεόραση αλλά και η ίδια η εκπαίδευση προσπαθούν μάταια να μας πείσουν ότι μπορούμε να ζούμε για πάντα ως νέοι, όμορφοι και επιτυχημένοι καταναλωτές μιας προκατασκευασμένης «ευτυχίας» που πουλιέται και αγοράζεται στα σούπερ μάρκετ. Ακόμη και ο τρόπος που «ξεφορτωνόμαστε» γρήγορα τους νεκρούς μας, σαν να είναι κάτι μιαρό, μας παραπέμπει σε μια ανώριμη κοινωνία που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει συνειδητά το πέρασμα του θανάτου. Έχουμε χάσει τη πίστη μας στη ζωή μετά το θάνατο και φοβόμαστε ότι θα οδηγηθούμε στην ανυπαρξία…Η σοφία της Ανατολής όμως έχει πολλά να μας διδάξει για το πώς μπορούμε να έχουμε ένα ήρεμο και συνειδητό φωτεινό πέρασμα κατά τη διάρκεια της ιερής εμπειρίας του θανάτου.
Σύμφωνα με την διδασκαλία του ιστορικού Βούδα Σακιαμούνι (6ος αι. π.Χ.), όλη η ιδέα περί ενός συμπαγούς Εαυτού είναι λανθασμένη. Πρόκειται για μια φανταστική επινόηση που έρχεται εκ των υστέρων να δικαιολογήσει την ιδιοτέλεια, το πάθος, την προσκόλληση, το μίσος, την υπερηφάνεια και όλα τα αρνητικά – επιβλαβή συναισθήματα που πηγάζουν από το εγωτικό οικοδόμημα. Σ’ αυτήν την ιδέα του ξεχωριστού και αναλλοίωτου «Εαυτού» αποδίδει ο Βούδας όλα τα προβλήματα του κόσμου, από τις εσωτερικές ψυχολογικές συγκρούσεις, μέχρι τις συγκρουσιακές σχέσεις μεταξύ των ατόμων και των εθνών.
Η αληθινή φύση του ανθρώπου (και όλων των όντων) είναι η Φώτιση και στόχος της διδασκαλίας αυτής είναι ακριβώς να καταστρέψει όλη την άγνοια, την αδυναμία και τον φόβο που αποτελούν τα εμπόδια προς την Φώτιση, προς την βίωση δηλαδή της αληθινής φύσης του νου και των φαινομένων.
Ο Βουδισμός θεωρεί τις ιδέες για το Θεό και την Ψυχή, έννοιες χωρίς αντίστοιχο στην πραγματικότητα. Πρόκειται απλώς για ιδέες, νοητικές κατασκευές που λειτουργούν σαν σωσίβια μέσα στον ωκεανό της αβεβαιότητας της Σαμσάρα.
Με δυο λόγια, σύμφωνα με την βουδιστική αντίληψη, αυτό που συνήθως ονομάζουμε κοινώς «ύπαρξη» η « άτομο» δεν ενέχει κάποια αμετάβλητη ουσία που να μπορεί να θεωρηθεί ως απόλυτο «εγώ» ή «ψυχή» ή «εαυτός» (το ινδικό Άτμαν).
Η ύπαρξη αποτελείται απλώς από τις πέντε σωρεύματα-συσσωρεύσεις, πέντε σύνολα έκφρασης της ενέργειας μέσα από την ύλη. Πρόκειται για έναν συνδυασμό διαρκώς μεταβαλλόμενων φυσικών και νοητικών ενεργειών, που μπορούν μεθοδολογικά να χωριστούν σε πέντε ενότητες – ομάδες (πέντε Σκάντα).
Τα πέντε Σκάντα είναι τα δυναμικά ενεργειακά αντίστοιχα (παροδικά και πάντα μεταβαλλόμενα), της ετικέτας «εγώ», που μας βολεύει, κατά κάποιο τρόπο να δίνουμε, για να εξηγήσουμε την αυθόρμητη αυτο- εκδηλούμενη έκφραση της ενέργειας πάνω στην ύλη. Οι πέντε συσσωρεύσεις δεν παραμένουν ίδιες ούτε καν για δύο συνεχόμενες στιγμές, υφίστανται σε μια διαρκή κίνηση στιγμιαίας ανάδυσης και εξαφάνισης.
Έτσι, στον Βουδισμό μιλούμε για μια «ροή ύπαρξης», ή «ροή συνείδησης», με την έννοια ότι το άτομο δεν κατέχει ένα αναλλοίωτο συγκεκριμένο «εγώ», που μπορεί με τη μορφή της ψυχής να εγκλωβιστεί σε ένα θνητό σώμα, αλλά αντίθετα, αυτό πού θεωρούμε «άτομο», είναι στην πραγματικότητα ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο ρεύμα πνευματικών και άλλων παραμέτρων.
Οδηγίες θανάτου σύμφωνα με τη Θιβετανική Βίβλο των Νεκρών
Ωιμέ! Μακρυά απο τους καρδιακούς μου φίλους,
Περιπλανιέμαι τώρα ολομόναχος.
Όταν οι κενές μορφές των προβολών μου εμφανίζονται,
Είθε οι Βούδες να με καλύψουν με τη Συμπόνια τους,
Ώστε ο φόβος του τρομερού Bardo να μη με καταλάβει
Όταν το αρνητικό μου karma με οδηγεί στη δυστυχία
Είθε το Yidam μου να την απομακρύνει από μένα.
Όταν ο ήχος του Dharmata βρυχηθεί σαν χίλιοι κεραυνοί
Είθε να ακουστεί σαν το τραγούδι των έξι συλλαβών.
Όταν απροστάτευτος παρασύρομαι από το δικό μου κάρμα
Είθε προστάτης μου να γίνει ο Κύριος του Μεγάλου Ελέους.
Όταν τα καρμικά μου βάρη με βυθίζουν στον πόνο
Είθε να αναδυθεί ο στοχασμός της Ευδαιμονίας
Και του Καθαρού Φωτός.
Η ενδιάμεση κατάσταση (Μπάρντο) ανάμεσα σε μια ζωή και σε μια επαναγέννηση, δηλαδή αυτό που συνήθως αποκαλούμε «θάνατο», προσφέρει, σύμφωνα με το Αδαμάντινο Όχημα της Βατζραγιάνα, μια θαυμάσια ευκαιρία για απελευθέρωση από το φαύλο κύκλο της Σαμσάρα (τον κύκλο των διαδοχικών επαναγεννήσεων της εξαρτημένης ύπαρξης).
Το Μπάρντο Τόντολ (γνωστό ως «Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών»- τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι από την ελληνική έκδοση με επιμέλεια Ε. Λιακόπουλου), είναι ένα βιβλίο που μας καθοδηγεί «όπως κάνει η μητέρα με το παιδί της, μας παίρνει από το χέρι», μέσα από τις εμπειρίες του θανάτου, προς την απελευθέρωση – κατάσταση από την οποία δεν θα χρειαστεί να ξαναγεννηθούμε στο επίπεδο αυτής της ατελούς και ανεπαρκούς ύπαρξης.
Ο τίτλος (Θιβετανικά "Μπάρντο Τόντολ", Bar-do Thos-grol) σημαίνει κατά κυριολεξία: « Απελευθέρωση μέσω της Ακρόασης κατά την διάρκεια της Ενδιάμεσης Κατάστασης που ακολουθεί τον Θάνατο». Ως «μπάρντο» νοείται ουσιαστικά κάθε ενδιάμεση κατάσταση. Τα έξι κύρια μπάρντο είναι το μπάρντο της εγρήγορσης, το μπάρντο του ονείρου, το μπάρντο του διαλογισμού, το μπάρντο του θανάτου, το μπάρντο της πραγματικότητας και το μπάρντο της επαναγέννησης.
Το κείμενο του «Μπάρντο Τόντολ», σύμφωνα με την παράδοση, αποτελεί τμήμα ενός μεγαλύτερου κύκλου τριάντα οκτώ μυστικών διδασκαλιών, που αποδίδονται στον Padma Sambhava, μεγάλο Ινδό ταντρικό δάσκαλο (Guru Rinpoche), οποίος διέδωσε τον Βουδισμό στις χώρες των Ιμαλάϊων κατά τον 8ο αι. μ.Χ.
Στο εγχειρίδιο περιγράφονται μια προς μια οι μεταθανάτιες εμπειρίες και οι καταστάσεις, μέσα από τις οποίες διέρχεται η ροή της συνείδησης μέχρι την επανενσάρκωσή της και δίνονται οδηγίες, ώστε, μέσω της ακρόασης, να αναγνωρίσει την αληθινή της φύση και να απελευθερωθεί.
Στη διάρκεια του μπάρντο εμφανίζονται οι λεγόμενες «ειρηνικές» και «άγριες θεότητες», οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο, παρά η προσωποποίηση των δικών μας εμπειριών και τάσεων, που προβάλλονται στη συνείδηση μετά το θάνατο, ανάλογα με της καρμικές εγγραφές-επιβαρύνσεις του καθενός.
Όπως συνεχώς μας επαναλαμβάνει το Μπάρντο Τόντολ, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε την πραγματική φύση αυτών των οπτασιών, ως ψευδαισθητική προβολή του ίδιου μας του νου και να μην παρασυρθούμε από αυτές, είτε είναι ευχάριστες, είτε τρομακτικές.
Από την στιγμή που θα τις αναγνωρίσουμε, αυτόματα επιτυγχάνουμε την Φώτιση μέσα στην καθαρότητα της Πρωταρχικής Κατάστασης (Καθαρό Φως). Στην αντίθετη περίπτωση, παγιδευόμαστε ξανά στον φαύλο κύκλο της Σαμσάρα και συνεχίζουμε την περιπλάνηση μας στον ατέλειωτο χορό των αλλεπάλληλων γεννήσεων και θανάτων.
Τα τρία μπάρντο που περιγράφονται στην Θιβετανική Βίβλο τον Νεκρών είναι τα ακόλουθα:
Ι. Το μπάρντο της καθαυτό εμπειρίας του θανάτου, όπου εμφανίζονται τα συμπτώματα του θανάτου, μέχρι τη στιγμή που εξαφανίζονται οι πέντε αισθήσεις
ΙΙ. Το μπάρντο της καθαρής πραγματικότητας, όπου ο νεκρός αποκτά ένα ενεργειακό μη-υλικό σώμα και εκδηλώνονται οι προβολές της συνείδησής του, ως ειρηνικές ή άγριες παραισθήσεις. Στο βαθμό που δεν τις αναγνωρίσει ως τέτοιες, αρχίζει το τρίτο μπάρντο που είναι:
ΙΙΙ. Το μπάρντο της επαναγέννησης, όπου συνεχίζει η περιπλάνηση του «σώματος» του νεκρού, διασχίζοντας νέες οπτασίες και δοκιμασίες, έως τη στιγμή που θα εισχωρήσει μέσα σε μια νέα μήτρα και θα επαναναγεννηθεί.
Το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε κοινά όντα, καθώς οι προχωρημένοι ασκητές είναι σε θέση να εκτελέσουν μόνοι τους, λίγο πριν το θάνατό τους την άσκηση της «εκτόξευσης της συνείδησης» (phowa , πόουα), η οποία τους απελευθερώνει ακαριαία. Και οι ακόμη πιο προχωρημένοι, είναι σε θέση να διαλύσουν τα φυσικά στοιχεία του σώματος και να εκδηλώσουν το «σώμα του ουράνιου τόξου» πριν το θάνατο, περνώντας έτσι στην αιωνιότητα…
Η ανάγνωση της Θιβετανικής Βίβλου των Νεκρών(από έναν Λάμα) αρχίζει με τα ακόλουθα λόγια:
«Ω! τέκνο (όνομα…) ήρθε η ώρα για το πέρασμα του θανάτου. Μόλις η αναπνοή σου σταματήσει, θα σου παρουσιαστεί «η Βασική Φωτεινότητα του Πρώτου Μπάρντο», αυτό που ο Δάσκαλος σου είχε εξηγήσει όταν ζούσες. Είναι η καθαρή πραγματικότητα, ανοιχτή και άδεια σαν τον ουρανό, φωτεινή κενότητα, καθαρό γυμνό πνεύμα, χωρίς κέντρο ή περιφέρεια. Αναγνώρισε αυτή την κατάσταση καθώς εγώ παράλληλα θα σε καθοδηγώ».
Στο πρώτο μπάρντο βασική είναι η εμπειρία της αβεβαιότητας, του κατά πόσο κάποιος πράγματι πεθαίνει και του φόβου που προκαλεί η απώλεια του οικείου στέρεου φυσικού κόσμου. Η Βίβλος επιμένει « Ω! τέκνο από καλή οικογένεια, αυτό που ονομάζεται θάνατος έχει συμβεί πλέον σε σένα και γι’αυτό πρέπει να υιοθετήσεις την ακόλουθη (νοητική) στάση: Έφθασα πια στην ώρα του θανάτου μου. Έτσι τώρα, μέσα στο θάνατο θα υιοθετήσω τη στάση της Φωτισμένης Κατάστασης του Νου…για τη σωτηρία όλων των όντων που είναι άπειρα σαν το διάστημα».
Και συνεχίζει « Το ίδιο σου το Πνεύμα είναι η κενότητα και η φωτεινότητα αδιαίρετες, με τη μορφή μιας μεγάλης μάζας φωτός. Σε αυτή τη κατάσταση, δεν υπόκεισαι πια σε γέννηση ή σε θάνατο. Δεν απομένει παρά να το αναγνωρίσεις».
Επειδή όμως οι περισσότεροι νεκροί , που είναι δέσμιοι του κάρμα , αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν την αληθινή τους φύση, ακολουθεί το δεύτερο μπάρντο, όπου εμφανίζονται όλες οι καρμικές παραισθήσεις.
Έντονοι ήχοι, φώτα και λάμψεις προκαλούν κατάπληξη και τρόμο στον περιπλανώμενο νεκρό. Θα χρειαστεί πάλι καθοδήγηση για να αντιμετωπίσει και να κατανοήσει την νέα αυτή κατάσταση. Το κείμενο προσπαθεί συνεχώς να διευκρινίσει πως οτιδήποτε και αν υποστούμε κατά τη στιγμή του θανάτου, και μετά, δεν είναι παρά μια προβολή του νου μας. «Όταν το σώμα και το πνεύμα αποχωρίζονται, έχεις την εμπειρία της καθαρής θέασης της πραγματικότητας, που είναι διαυγής και φωτεινή με μια φωτεινότητα εντυπωσιακή, πάλλουσα όπως ένας αντικατοπτρισμός πάνω σε μια κοιλάδα την άνοιξη. Μην φοβηθείς και μην τρομοκρατηθείς. Είναι η φυσική ακτινοβολία της δικής σου πραγματικότητας. Αναγνώρισε την. Μια αντήχηση βροντής θα ακουστεί σαν να ρίχνονται χίλια αστραπόβροντα μαζί. Είναι ο ήχος της δικής σου ενέργειας. Μην τον φοβηθείς.»
Η πρώτη αυτή φάση διαρκεί περίπου «όσο κρατάει ένα γεύμα» και τα περισσότερα όντα την περνούν σε κατάσταση απώλειας της συνείδησης – λήθαργου. Η επόμενη φάση αρχίζει με την συνειδητοποίηση του θανάτου, καθώς ο νεκρός, εφοδιασμένος πλέον με ένα «νοητικό σώμα», μπορεί πλέον να βλέπει τους συγγενείς του να κλαίνε, μπορεί να τους μιλάει αλλά αυτοί φυσικά δεν τον βλέπουν, ούτε τον ακούν, και γι’ αυτό περιέρχεται σε κατάσταση βαθιάς απελπισίας.
Η δεύτερη φάση , που αντιστοιχεί στο μπάρντο της « πραγματικότητας» διαρκεί περίπου για τις επτά επόμενες μέρες και χαρακτηρίζεται από λάμψεις διαφορετικών χρωμάτων, που συνοδεύουν την εμφάνιση διαφορετικών «θεοτήτων».
Το κείμενο συνεχώς επαναλαμβάνει την φράση «Η αναγνώριση είναι η απελευθέρωση» , που σημαίνει ότι τη στιγμή που η ροή της συνείδησης θα αναγνωρίσει τις προβολές αυτές ως αδιάσπαστο τμήμα της ίδιας της πνευματικής της φύσης, αυτόματα επέρχεται η Φώτιση.
Μετά από την εμφάνιση των «ειρηνικών» θεοτήτων αρχίζει ο μετασχηματισμός τους σε «αγριεμένες θεότητες» Herouka. Η όψη τους είναι τρομερή και έχουν τρία κεφάλια και έξι χέρια. Στην ουσία συμβολίζουν την αλχημική μετάλλαξη της ειρηνικής, ακατανίκητης και απροσπέλαστης ενέργειας σε μια ανεξέλεγκτη ενέργεια γεμάτη ευσπλαχνική οργή. « Τέκνο, αναγνώρισε όλα τα οράματα ακόμα και τα πιο τρομερά σαν δικές σου προβολές. Αναγνώρισε τα σαν το Καθαρό Φως της φυσικής ακτινοβολίας της δικής σου κατάστασης της συνείδησης, Αν το κάνεις αυτό θα πραγματωθείς χωρίς αμφιβολία στην κατάσταση του Βούδα.»
Τα όντα που φτάνουν στην απελευθέρωση με αυτό τον τρόπο, είναι τα λίγα που έχουν συσσωρεύσει θετικό κάρμα και αρετή. Όλοι οι υπόλοιποι δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την φύση τους και έτσι συνεχίζουν, περνώντας στο επόμενο Μπάρντο της επαναγέννησης, σε ένα από τα έξι «βασίλεια» των θεών, των ημίθεων, των ανθρώπων, των ζώων, των φαντασμάτων, και των όντων της κόλασης
Αυτό το διάστημα διαρκεί για μερικές εβδομάδες, συνήθως 21 ημέρες. Η συνειδητότητα του νεκρού «παρασέρνεται σαν ένα φτερό που ταλαντεύεται και παραδέρνει, έρμαιο του ανέμου…με ένα σώμα ματαιότητας, σώρρευμα των ιχνών, των ροπών και των συνηθειών».
Κατόπιν, θα έχει την εμπειρία των φώτων (λευκό, κόκκινο, γαλάζιο, πράσινο, κίτρινο, και γκρι) που αντιστοιχούν στα έξι βασίλεια της Σαμσάρα.
Και εδώ αρχίζουν οι οδηγίες για πνευματικές τεχνικές με στόχο το «κλείσιμο της μήτρας», μέσα από διαλογισμούς. Αν και αυτό αποτύχει, δίνονται άλλες μέθοδοι που αφορούν την επιλογή της μήτρας όπου θα εισέλθει η συνειδητότητα. « Αν έχεις την αίσθηση της εισόδου σε μια καλή μήτρα μην έλκεσαι απ ’αυτή. Αν έχεις την αίσθηση της εισόδου σε μια κακή μήτρα, μην την απορρίπτεις. Αυτή είναι η πρωταρχική, βαθιά και αυθεντική μέθοδος, Είναι εκείνη που θα σου επιτρέψει να μπεις (στη μήτρα)με μια μεγάλη κατάσταση ισοψυχίας, που είναι πέρα από την προσκόλληση και την αποστροφή, για την οποία δεν υπάρχει καλό ή κακό, αποδοχή ή απόρριψη.»
Κάπως έτσι, με το πέρασμα στη νέα ζωή, τελειώνει η «Μεγάλη Απελευθέρωση μέσω του Ακούσματος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου